Danny
Blijf op de hoogte en volg Lotte
02 Oktober 2014 | Indonesië, Klungkung
Een paar dagen geleden begon ik aan mijn nieuwe blog, het was alweer twee weken na mijn laatste verhaal dus het werd echt weer tijd. Terwijl ik mijn verhaal aan het typen was merkte ik hoeveel ik wilde vertellen, niet weten waar ik moest beginnen, we hadden alweer zoveel gedaan, gezien en meegemaakt. Ik moest wat dingen weg halen want dit was voor jullie toch niet te lezen zo’n lap tekst, of misschien zette ik er gewoon in 1 keer stiekem twee reisverslagen op, ik besloot hem eerst op te slaan in Word en dan later te beslissen wat ik er op zou zetten en de juiste foto’s erbij zou zoeken. Maar toen wist ik niet dat mijn week en daarbij mijn leven hier weer zo zou veranderen, waardoor mijn blog er weer heel anders uit ziet.
De dagen na mijn nieuwe blog poging hadden we weer een vol weekend met op zondag een bezoek aan de markt aan Sukawati. Voordat we weg gingen had ik een naar gevoel in m’n maag, ik wist dat Martijn die nacht eerder van zijn feestje weg was gegaan omdat hij niet lekker was geworden. Opeens maakte ik me zorgen, kwam daar dit gekke gevoel vandaan? ‘Ik weet niet wat het is maar het voelt niet goed.’ Voordat we op de scooter stapte appte ik nog even een keer dat ik hoopte dat hij goed had geslapen en of hij me even wilde appen als die wakker was, hopelijk voelde hij zich oke. Met een groep van 7 liepen we even later tussen de druk bezette kraampjes door, toen ik een berichtje van Martijn terug kreeg, hij was wakker, gelukkig.
Maar het beetje opluchting verdween snel toen ik zijn berichtje las: ‘Lieverd, ik weet niet precies wat er is gebeurd maar Danny heeft een ongeluk gehad.’ He gadverdamme, wat was dit nou weer, hij was toch niet erg gewond? Toen verscheen in mijn beeldscherm: Martijn belt.
Jouw telefoontje.. Danny is verongelukt. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven wat er met me gebeurde, het werd zwart voor m’n ogen, in shock, happend naar adem, naar lucht, een enorme klap van binnen uit, zo stond ik daar. Maileen die me vast greep: ‘Lot lieverd haal adem, haal adem.’ Verdoofd namen ze me mee terug naar de scooters en stapte ik achterop weer terug naar ons Balinese thuis.
Het eerste wat ik heb gedaan is radeloos naar vliegtickets zoeken, ik moest hier weg, terug naar huis, naar jullie allemaal, naar Martijn… Ik wist dat ik niet halsoverkop hier weg kon gaan, maar ik moest weten of het mogelijk was. Gefrustreerd gooide ik een uur later mijn laptop aan de kant als gevolg van een slechte internetverbinding en tickets die zodra je er op klikte niet meer beschikbaar waren en bij elke keer opnieuw zoeken 500 euro duurder leken te worden.
De afgelopen dagen zijn als een rollercoaster van emoties geweest, ik wist gewoon niet wat te doen. Met wie moest ik mijn verdriet hier delen ? Terwijl de wereld voor je gevoel stil staat, lijkt die hier gewoon door te draaien.
Oma kon ik hier een plekje geven maar Danny, het was alsof ik blokkeerde als ik er over nadacht hoe ik dat kon doen. Je weigert afscheid te nemen van iemand waarvan dat gewoon onmogelijk lijkt. De foto’s op facebook doen me elke keer weer schrikken als ik ze zie, wat is het besef toch moeilijk.
Na een heleboel lieve berichtjes vanuit Emmen en de meest waardevolle telefoongesprekken weet ik dat het voor mij ook tijd is om afscheid van jou te nemen, Danny. Hoe moeilijk ik dat ook vind.
Voordat ik weg ging kreeg ik van jou en Justin de leukste cadeautjes ooit, wat hebben we daar om gelachen. Daarnaast kreeg ik een kaart met daarop de tekst: ‘Vier maanden zonder ons is natuurlijk zwaar. Wij wensen je veel sterkte daarmee maar vooral heel veel plezier in Bali. Je lieve leuke aanbidders..’ Mijn aanbidders, en wat ben ik gek op jullie twee, wat een geluk dat Martijn zo’n tweetal naast zich heeft staan. Het bestuur is als de drie musketiers die de boel wel even zouden regelen en het voor het zeggen had. Verwonderd kon ik naar jullie kijken afvragend wat er nu toch weer zo grappig was, of wie nu weer die opvallende uitspraak had bedacht, waarvan ik wist dat die de komende weken/maanden weer 5000x herhaald zou worden, want hij bleef toch heel leuk.
Danny door onder andere jou en je familie begon ik mij thuis te voelen in de grote handbal (familie) wereld van E&O. Ik ben zo aan je gehecht geraakt het afgelopen jaar. Een maatje voor iedereen, Tinus zijn tweede broertje, hoe moet iedereen alles nu voorstellen zonder jou. Je prachtige gezin, wat zijn ze sterk, je lieve, sociale en goedlachse karakter kwamen niet zomaar ergens vandaan.
En niet alleen het bestuur maar het hele E&O team, hoe waardevol is het dat jullie een team als deze hebben, wat niet alleen een team is maar ook een vriendengroep voor het leven.
De kaart inclusief de foto heb ik zoals beloofd meegenomen, want zoals jij en Justin zeiden, dan kon ik nog eens aan jullie denken en naar jullie kijken als ik jullie zou missen… Hoe waardevol deze twee dingen nu zijn, had ik van te voren nooit kunnen bedenken maar wat ben ik blij dat ik ze nu bij me heb.
Ik heb hier een plekje voor je gemaakt en door de mensen hier word ik geholpen om op mijn eigen manier met de invloeden van de Balinese cultuur ook afscheid van je te kunnen nemen. Wat lopen hier toch lieve mensen rond, ik ben blij dat ik jullie ontmoet heb.
Kop op lot, houd je sterk want als Danny je zo in de put zou zien zitten hier op het mooie Bali weet ik wat die zou zeggen: ‘Niet doen meidie, niet doen, ’t komt goud wicht.’
Ik weet dat dit niet mijn laatste woorden aan jou zullen zijn want wat zullen we het nog vaak over je hebben. Je hebt een plaatsje in mijn hart gekregen en daar ga je nooit meer uit.
Heel veel liefs, Lotte
De dagen na mijn nieuwe blog poging hadden we weer een vol weekend met op zondag een bezoek aan de markt aan Sukawati. Voordat we weg gingen had ik een naar gevoel in m’n maag, ik wist dat Martijn die nacht eerder van zijn feestje weg was gegaan omdat hij niet lekker was geworden. Opeens maakte ik me zorgen, kwam daar dit gekke gevoel vandaan? ‘Ik weet niet wat het is maar het voelt niet goed.’ Voordat we op de scooter stapte appte ik nog even een keer dat ik hoopte dat hij goed had geslapen en of hij me even wilde appen als die wakker was, hopelijk voelde hij zich oke. Met een groep van 7 liepen we even later tussen de druk bezette kraampjes door, toen ik een berichtje van Martijn terug kreeg, hij was wakker, gelukkig.
Maar het beetje opluchting verdween snel toen ik zijn berichtje las: ‘Lieverd, ik weet niet precies wat er is gebeurd maar Danny heeft een ongeluk gehad.’ He gadverdamme, wat was dit nou weer, hij was toch niet erg gewond? Toen verscheen in mijn beeldscherm: Martijn belt.
Jouw telefoontje.. Danny is verongelukt. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven wat er met me gebeurde, het werd zwart voor m’n ogen, in shock, happend naar adem, naar lucht, een enorme klap van binnen uit, zo stond ik daar. Maileen die me vast greep: ‘Lot lieverd haal adem, haal adem.’ Verdoofd namen ze me mee terug naar de scooters en stapte ik achterop weer terug naar ons Balinese thuis.
Het eerste wat ik heb gedaan is radeloos naar vliegtickets zoeken, ik moest hier weg, terug naar huis, naar jullie allemaal, naar Martijn… Ik wist dat ik niet halsoverkop hier weg kon gaan, maar ik moest weten of het mogelijk was. Gefrustreerd gooide ik een uur later mijn laptop aan de kant als gevolg van een slechte internetverbinding en tickets die zodra je er op klikte niet meer beschikbaar waren en bij elke keer opnieuw zoeken 500 euro duurder leken te worden.
De afgelopen dagen zijn als een rollercoaster van emoties geweest, ik wist gewoon niet wat te doen. Met wie moest ik mijn verdriet hier delen ? Terwijl de wereld voor je gevoel stil staat, lijkt die hier gewoon door te draaien.
Oma kon ik hier een plekje geven maar Danny, het was alsof ik blokkeerde als ik er over nadacht hoe ik dat kon doen. Je weigert afscheid te nemen van iemand waarvan dat gewoon onmogelijk lijkt. De foto’s op facebook doen me elke keer weer schrikken als ik ze zie, wat is het besef toch moeilijk.
Na een heleboel lieve berichtjes vanuit Emmen en de meest waardevolle telefoongesprekken weet ik dat het voor mij ook tijd is om afscheid van jou te nemen, Danny. Hoe moeilijk ik dat ook vind.
Voordat ik weg ging kreeg ik van jou en Justin de leukste cadeautjes ooit, wat hebben we daar om gelachen. Daarnaast kreeg ik een kaart met daarop de tekst: ‘Vier maanden zonder ons is natuurlijk zwaar. Wij wensen je veel sterkte daarmee maar vooral heel veel plezier in Bali. Je lieve leuke aanbidders..’ Mijn aanbidders, en wat ben ik gek op jullie twee, wat een geluk dat Martijn zo’n tweetal naast zich heeft staan. Het bestuur is als de drie musketiers die de boel wel even zouden regelen en het voor het zeggen had. Verwonderd kon ik naar jullie kijken afvragend wat er nu toch weer zo grappig was, of wie nu weer die opvallende uitspraak had bedacht, waarvan ik wist dat die de komende weken/maanden weer 5000x herhaald zou worden, want hij bleef toch heel leuk.
Danny door onder andere jou en je familie begon ik mij thuis te voelen in de grote handbal (familie) wereld van E&O. Ik ben zo aan je gehecht geraakt het afgelopen jaar. Een maatje voor iedereen, Tinus zijn tweede broertje, hoe moet iedereen alles nu voorstellen zonder jou. Je prachtige gezin, wat zijn ze sterk, je lieve, sociale en goedlachse karakter kwamen niet zomaar ergens vandaan.
En niet alleen het bestuur maar het hele E&O team, hoe waardevol is het dat jullie een team als deze hebben, wat niet alleen een team is maar ook een vriendengroep voor het leven.
De kaart inclusief de foto heb ik zoals beloofd meegenomen, want zoals jij en Justin zeiden, dan kon ik nog eens aan jullie denken en naar jullie kijken als ik jullie zou missen… Hoe waardevol deze twee dingen nu zijn, had ik van te voren nooit kunnen bedenken maar wat ben ik blij dat ik ze nu bij me heb.
Ik heb hier een plekje voor je gemaakt en door de mensen hier word ik geholpen om op mijn eigen manier met de invloeden van de Balinese cultuur ook afscheid van je te kunnen nemen. Wat lopen hier toch lieve mensen rond, ik ben blij dat ik jullie ontmoet heb.
Kop op lot, houd je sterk want als Danny je zo in de put zou zien zitten hier op het mooie Bali weet ik wat die zou zeggen: ‘Niet doen meidie, niet doen, ’t komt goud wicht.’
Ik weet dat dit niet mijn laatste woorden aan jou zullen zijn want wat zullen we het nog vaak over je hebben. Je hebt een plaatsje in mijn hart gekregen en daar ga je nooit meer uit.
Heel veel liefs, Lotte
-
02 Oktober 2014 - 12:00
Marrion Gras:
Mooi lieverd! Tot volgende week -
02 Oktober 2014 - 12:00
Marrion Gras:
Mooi lieverd! Tot volgende week -
02 Oktober 2014 - 15:18
Martijn/Tinus:
<3 -
02 Oktober 2014 - 15:28
Karin:
Lieve Lotte,
Wat een prachtige reis met veel nieuwe ervaringen had moeten worden is nu al voor de tweede keer verstoord. Lieverd we denken aan je, ik weet zeker dat Danny het ook niet zou willen dat je je hoofd zou laten hangen.
Bali is dan opeens zover weg, kon je maar af en toe even op en neer.
Maak je reis op een Lotte waardige wijze af en kom goed thuis. Het moet hier nu echt ophouden met die ellende. Wat fijn dat Maarten en Marrion volgende week langs komen. Flink knuffelen en huilen. Dag lieverd, veel sterkte.
Alle liefde van de wereld van Kor, Karin, Joep, Jente en Joost. -
02 Oktober 2014 - 15:32
Lyset :
Super mooi geschreven lot! Hou je sterk en we zijn trots op je meiddie . Hele dikke kus en knuf xx -
02 Oktober 2014 - 16:53
Karin:
Lieverd lieve Lotte
We denken ook aan jou en bedankt voor je lieve woorden!
En ik ben heel erg blij dat ik je stem even heb gehoord!
Liefs Karin -
02 Oktober 2014 - 20:17
Frans:
Lieverd, zo denk je de reis van je leven te maken en dan krijg je zoveel voor je kiezen. Het is niet te bevatten allemaal. Ik geef je pa en ma een een dikke pakkerd voor je mee. Heel veel sterkte en tot later. Ik leef met je mee.
Liefs Frans -
02 Oktober 2014 - 22:30
Tineke Mulder:
Lieve Lotte,
Wat een mooi bijzonder verhaal heb je geschreven. Je hebt je gevoelens heel goed en mooi onder woorden kunnen brengen. Ik hoop dat je dit een stukje rust kan geven. Het is niet niks wanneer je zo ver weg bent en niet getroost kan worden door mama, papa en Martijn. Gelukkig heb je fijne vriendinnen om je heen die je een beetje op weg kunnen helpen. Koester al je mooie herinneringen aan zowel oma als Danny! Gelukkig mag je je volgende week lekker laten verwennen en knuffelen.
Houd je koppie omhoog Lotte en geniet ook van de mooie dingen om je heen.
Heel veel liefs en een hele dikke knuffel,
Tineke
-
03 Oktober 2014 - 09:06
Gloria:
Alleen de mooiste woorden komen uit het hart.Wat een groot hart moet jij hebben , als er zoveel mooie woorden staan in dit lange reisverslag. Jouw reisverslag is een hartverslag geworden . Er waren gisteren meer dan 2000 mensen in de sporthal om afscheid te nemen van Danny. Maar ze waren er ook om te laten zien dat wij iedereen steunen die het moeilijk heeft. Dat hanbal hier, in Drenthe, betekent FAMILIE. Lieve Lotte daar hoor jij ook bij, of je nu wel of niet in de zaal zit. Meisje nog even en je kan je mama en papa in de armen sluiten. Met ze huilen en lachen, vooral lachen want dat helpt om je weer op te laden tot dat je ons allemaal weer ziet. De kus Gloria -
03 Oktober 2014 - 17:50
Jannie En Hans:
Zover weg en dan gebeuren er zoveel dingen waar je vraag bij had willen zijn.
Dat zal zeker niet meevallen. Je hebt het prachtig bechreven.
gelukkig komen je pa en m binnenkor langs.
Nog heel veel sterkte daar in bali enprobeer te geniegen van jouw stage.
-
13 Oktober 2014 - 13:28
Anke:
lieve Lotte,
Fijn dat papa en mama bij je zijn.
We genieten van de vele appjes die zij sturen.
Wij snuiven veel gezonde lucht op in Zeeland.
Het is wel een heel andere Zeelandtrip dan anders.
Toch proberen we er iets van te maken.
Diede "werkt" tussen de wandelingen door.
De bolussen smaken heerlijk en het weer is top.
Natuurlijk geen Balinese temperaturen maar toch zeer aangenaam voor de tijd van het jaar.
Diede heeft vanmorgen haar nieuwe "hardloopoutfit" gedoopt.
Wij zij op de kaart jouw huidige woonplaats aan het zoeken maar zij het niet eens.
Kun je de goede benaming doorgeven?
Geniet van de aanwezigheid van je ouders.
Groetjes voor jullie allen en een dikke knuffel voor jou.
Anke
-
17 Oktober 2014 - 17:08
Jan Schepers:
lieve Lotte, wat een mooi verslag heb je geschreven, het geeft aan dat je heel dapper bent en je er ondanks alle verdriet toch heel goed bezig bent, bovendien goed voor ieders emotionele incontinentie, maar daar heeft onze familie toch last van.
We hopen dat de tijd met Maarten en Marrion geweldig is, maar dat kan bijna niet anders. Jullie hebben het ook zo nodig na alles dat er op jullie weg kwam. Volgende week donderdag zijn ze weer terug uin Amsterdam en dan gaan we alle verhalen horen. Wil je Marrion zeggen dat het een geweldige verrassing was dat ze belde uit Bali op mijn 60e verjaardag, te gek gewoon.Lieverd probeer zoveel mogelijk te genieten de komende tijd, maak het waardevol en dierbaar, pas goed opjezelf.
Wens M&M een hele goede reis! liefs en dikke kussen Daan en Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
